سیستم انرژی خورشیدی (photovoltaic power system) یا به اختصار  PV system به سیستم‌هایی گفته می‌شود که با استفاده از نور خورشید انرژی الکتریکی تولید نمایند. این سیستم‌ها دارای اجزای مختلفی بوده که وظیفه‌ی جذب نور و تبدیل آن به انرژی الکتریکی بر عهده‌ی قسمتی به نام پنل خورشیدی یا صفحه‌ی خورشیدی می‌باشد. کیفیت و نوع دانش ساخت این قطعه تاثیر زیادی بر افزایش تولید دارد.

تاریخچه

برخلاف باور عموم مردم، سیستم انرژی خورشیدی به هیچ عنوان سیستم‌های مدرنی محسوب نمیشوند. کشف آنها برای اولین بار در قرن هجدهم میلادی، چیزی در حدود ۲۰۰ سال پیش توسط دانشمند فرانسوی Alexandre Edmond Becquerel صورت گرفت. او با این ادعا که « یک الکترود متصل شده با یک فلز رسانا پس از جذب نور خورشید قابلیت تولید انرژی الکتریکی دارد » توانست در سال ۱۸۳۹ محصول پیش پا افتاده و بسیار ساده ای که بازدهی بسیار پایینی داشت و بصورت محدود برای برخی اهداف آزمایشگاهی اندازه‌گیری نور خورشید استفاده می شد اختراع کند.

اولین کاربرد

نخستین سلول خورشیدی در دهه‌ی ۱۸۸۰ توسط یک مهندس آلمانی به نام Charles Frittz که از جنس اکسید مس بود ساخته شد . در سال ۱۹۳۱ دانشمند آلمانی دیگری با نام Bruno Lange یتوانست ترکیب سلناید نقره را جایگزین اکسید مس نماید که این تکنولوژی تنها قادر به تبدیل ۱ درصد از انرژی خورشیدی به انرژی الکتریکی بود. بعد از این اکتشاف نسبتا انقلابی، دانشمندان دیگری همچون Russell Ohl ، Gerald Pearson ، Calvin Fuller و Daryl Chapin آن را تکمیل تر کردند و نخستین سلول خورشیدی سیلیکونی را در سال ۱۹۵۴ ساختند.

این نخستین نسل از سلول‌های سیلیکونی بود و تا امروزه از آنها به عنوان پایه و اساس ثابت اکثر پنل‌های خورشیدی یاد می‌شود. قیمت آن‌ها نیز از حدود ۲۸۶ دلار در هر وات (در سال ۱۹۵۴) با بهره‌وری و راندمان در حدود ۵ درصد به پنل‌های امروزه با قیمت حدوداً ۰.۲۹ دلار در هر وات و با بهره‌وری حداقل ۱۷ درصد رسیده است.